Αν είναι νά ’ρθεις, στεναγμέ,
μες στης ζωής μου την ορφάνια,
εγώ θα σε καλοδεχτώ
με του καημού την περηφάνια.

Αν είναι νά ’ρθεις, στεναγμέ,
δώσ’ μου το μαύρο σου μαντίλι,
να το φορέσω στο λαιμό
κι ας μ’ αρνηθούν εχθροί και φίλοι.

Δε φοβάμαι το σκοτάδι, της αγάπης τις πληγές.
Της ζωής μου το σημάδι το φωτίσαν πυρκαγιές.
Δε φοβάμαι το σκοτάδι, της αγάπης τις πληγές
ούτε το δικό σου χάδι που το πήρες κι έφυγες.

Δρόμο το δρόμο περπατώ
κι ο δρόμος δεν τελειώνει,
ούτε του κόσμου η ψευτιά
και της καρδιάς οι πόνοι.

Δρόμο το δρόμο περπατώ
στο κρύο και στην μπόρα
ώσπου να φτάσω μια βραδιά
στης λησμονιάς τη χώρα.

Δε φοβάμαι το σκοτάδι, της αγάπης τις πληγές.
Της ζωής μου το σημάδι το φωτίσαν πυρκαγιές.
Δε φοβάμαι το σκοτάδι, της αγάπης τις πληγές
ούτε το δικό σου χάδι που το πήρες κι έφυγες.