Βέροια, πόλη μαγική, του όνειρου πατρίδα,
δεν ξέρω αν σ’ ονειρεύτηκα ή αν στ’ αλήθεια σ’ είδα,
τρελή ανοικοδόμηση σε σκαλωσιές μπλεγμένο
τον αδερφό μου να τραγουδάει θυμάμαι και παθαίνω.

Είχα και μιαν αγάπη εκεί, δεν ξέρω αν με θυμάται,
στην αγκαλιά σου τη ζεστή η μάνα μου κοιμάται.

Βέροια, γέλιο του αδερφού, του φίλου μου εικόνα,
μες στα νερά που τρέχουνε φεύγει η ματιά μου ακόμα,
με πλήγωσες, σε ξέχασα κι όμως δε σε ορίζω,
πάντα μακριά σου έφευγα μα πάντα θα γυρίζω.

Έλα μαζί μου `πάνω εκεί να δεις αυτό το κτήμα
χωρίς να βλέπεις θάλασσα θ’ ακούς να σκάει το κύμα,
θ’ ακούς να σκάει το κύμα.