Νιώθω επιβάτης σ’ ένα τρένο χωρίς στάση και προορισμό
Να κατεβείς όμως τι να πεις κάπου πρέπει να βγεις
Και εσύ πού, γιατί και πώς δεν έχει σχέση.
Πρέπει μόνο να κατασταλάξεις και να το φέρεις εις πέρας κι ας μη σ’ αρέσει
Ούτως ώστε να μην γίνεις νέος Βρούτος
Νιώσε εσύ ανθρωπιά και τα συναισθήματα του συνανθρώπου μόνο πλούτος
κι άσε τον εγωισμό δέξου το, σκάσε
Πάτα κάτω την αξιοπρέπεια και να σε νοιάζει μόνο να μην θυμάσαι
Άλλωστε εσύ δεν ήθελες να είσαι στο βαγόνι
αφού βίασες και πάλι να κρατήσεις το τιμόνι,
ώσπου τελικά πήρε πρωτοβουλία και σε άλωσε.
Κι όταν έπρεπε για κάτι να μιλήσεις,
έβρισκες δικαιολογίες να σιωπήσεις
μα δε σε ένοιαζε αφού πάλι βρέθηκε κάποιος για σένα και τα μπάλωσε.
Μα δεν πειράζει λέω, λες, λέμε, λέτε
αφού ζούμε στην χώρα του δε γαμιέται.
Δε δαγκώνουμε ποτέ το χέρι του αφεντικού που μας μεγάλωσε.
Και ίσως να ‘μαστε ευγνώμονες που είμαστε αγνώμονες και βάλαμε για γνώμονες
αυτούς που ο καθένας χωριστά πάνω σε πτώματα σκαρφάλωσε
Και άμα θελήσεις να ανεβείς βιαστικά είναι ίσως ότι δεν έπραξες σωστά,
τώρα είναι αργά, έχει ράγες μπροστά.
Κι όσοι πουν στον οδηγό όπως τόσοι, την ταχύτητα να ελαττώσει
αυτός θα τους πει και πάλι, αφού η βόλτα τελειώσει
Λύση η μόνη να πηδήξεις εν κινήσει
ή μέσα στο τρένο όλη η ζωή σου για πάντα κολλήσει και ποτέ δε γυρίσει…πίσω.
Δεν ορκίζομαι ότι θα ζήσω μα από το να μείνω σαν την βελόνα κολλημένος στο δίσκο παίρνω το ρίσκο…