Δεν υπάρχει δρόμος, δεν υπάρχει ελπίδα
κανένας να σου δείξει τι και πως,
τι κι αν στέκει επάνω η κάθε πυραμίδα
μόνο στάχτες έρχονται ξανά πάνω στο φως.

Κανένας να σου δείξει τι και πως,
το χθες είναι παγίδα, το αύριο γκρεμός,
το τώρα είναι νησίδα, το ξάφνιασμα ο καρπός.

Ελάτε εδώ οι φίλοι, θυμίζετέ μου πάντα
πως αύριο πεθαίνω το ξεχνώ,
γι’ αυτό όλο φοβάμαι και κλείνω και μαζεύω,
το τώρα σαν πουλί το χάνω και πονώ.

Πως αύριο πεθαίνω το ξεχνώ,
το χθες είναι παγίδα, το αύριο γκρεμός,
το τώρα είναι νησίδα, το ξάφνιασμα ο καρπός,
το χθες είναι παγίδα, το αύριο γκρεμός,
το τώρα είναι νησίδα, το ξάφνιασμα ο καρπός.