Ώρες τώρα βρίσκομαι πάνω από μια σελίδα
να γράψω κάτι σκέφτομαι, που έζησα ή που είδα
Κοιτάζω από το παράθυρο να δω την καταιγίδα
μήπως μου έρθει η έμπνευση και μπω σ’ άλλη λωρίδα
αλλά πού τέτοια τύχη μες στου μυαλού τα τείχη
φθάσαν στ’ αποκορύφωμα και εκεί είναι που με πνίγει
λες και είμαι στο βυθό της θάλασσας δεμένος με μια πέτρα
ίσως όμως να φταίνε τα κύτταρα μου που είναι τέφρα
τέσπα… παίζει να φταίει και η συσκότιση
τα τόσα στο μυαλό μου με εμποδίζουν από φώτιση
ίσως να φταίει κι η μόρφωση που δε πήρα όσο έπρεπε
μα έτσι τα έφερε η ζωή εγώ άρπαζα ότι με έτρεφε
να διατυπώσω με σαφήνεια τις απόψεις μου θέλω
μα καθαρότητα λόγου δεν έχω και υποφέρω
προς τι η σύγχυση προς τι το μπουρδέλο, γαμώτο
απόψε δεν μπορώ να εκφράσω όλα αυτά που νιώθω

Φταίει που έχω τόσα στο μυαλό μου
Φταίει που τελείωσε το αλκοόλ μου
Φταίει που περιμένω το χαμό μου
Όλα μου φταίνε

Φταίει που ψάχνω ακόμα το σκοπό μου
Φταίει που τ’ αύριο δεν είναι καν δικό μου
Φταίει που δε σε έχω στο πλευρό μου
Όλα μου φταίνε

Λευκό χαρτί με τόσα που είδα
Θά’ ναι γεμάτο αν γυρίσω πίσω τη σελίδα
Μα δε θέλω να γράψω πάλι τα ίδια και τα ίδια
Τι έγινε ρε νόμιζα το είχα, μα κολλάω
τι να εξηγήσω και τι κρυμμένο να αφήσω
Πρέπει να γελάς πώς να σε ψυχαγωγήσω
με λόγια γλυκά σαν μέλι ξανά θα σε στολίσω
μα δεν μπορώ να ξεκινήσω να γράφω
θα πάψω να γράφω θα πάψω να υπάρχω
Φοβάμαι στο τέλος του εγώ μου να μη φτάσω
να αλλάξω για μια γωνιά μέσα σου να πιάσω να αράξω
θέλω μια νέα αρχή, γιατί κάθε ιδέα μου γεννιέται νεκρή
και απόψε η νύχτα είναι πιο κρύα είναι πιο σκοτεινή
νιώθω πως το χάνω και δεν ξέρω το γιατί
Πνίγομαι σε μια κόλλα χαρτί

Φταίει που έχω τόσα στο μυαλό μου
Φταίει που τελείωσε το αλκοόλ μου
Φταίει που περιμένω το χαμό μου
Όλα μου φταίνε

Φταίει που ψάχνω ακόμα το σκοπό μου
Φταίει που τ’ αύριο δεν είναι καν δικό μου
Φταίει που δε σε έχω στο πλευρό μου
Όλα μου φταίνε

Σα σφαίρα νιώθω
που δε βγήκε από τη θαλάμη της ποτέ μετά το κρότο
Λες να πήρα κόκκο μπα
Δεύτερο μέρος και το βέλος δίχως στόχο
Μα τι διάολο έχει συμβεί υποτίθεται πως το ‘χω
Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι το κόλλημα
το μόνο που βγαίνει από το στόμα είναι ένα επιφώνημα
Τιμωρούμαι λες και δε κάθισα φρόνιμα
ίσως να μ’ επηρέασε το τηλεφώνημα
Ψάχνω συνώνυμα της λέξης που έχω για τίτλο
άκρη δε βγάζω μα επιμένω δε πέφτω για ύπνο
Τα πάντα τρέχουν στου μυαλού τον αγώνα με νίτρο
ο χρόνος μου τρέχει και ακόμα δεν έχω αρχίσει τον κύκλο
Η ώρα πέρασε και παραμένει η κόλλα μου άσπρη
μοιάζει με άνθρωπο νεκρό ή σαν κάποιο που πάσχει
από μια αρρώστια που απεχθάνεται γραφή ενός Γιάννη
κοίτα μήπως είναι αλλεργικό το χαρτί στη μελάνη

Φταίει που έχω τόσα στο μυαλό μου
Φταίει που τελείωσε το αλκοόλ μου
Φταίει που περιμένω το χαμό μου
Όλα μου φταίνε

Φταίει που ψάχνω ακόμα το σκοπό μου
Φταίει που τ’ αύριο δεν είναι καν δικό μου
Φταίει που δε σε έχω στο πλευρό μου
Όλα μου φταίνε