Με κόκκινη μπογιά σε διαγράφω
και ένα χι τραβάω οριστικό στο άδειο πρόσωπό σου
που σαν αφίσα ξεβαμμένη απ’ τον καιρό
μένει σε τοίχο κολλημένη κι απορώ
ποιος είν’ ο λόγος που αντέχεις τον εαυτό σου.

Και με πονάει που δεν ξέρεις ν’ αγαπάς
και σε λυπάμαι που δεν ξέρεις ν’ αγαπιέσαι,
μια γκρίζα στάχτη η ζωή σου και σκορπάς
ό, τι αγάπησα σ’ εσένα και σκορπιέσαι.

Ντύσου ό,τι σ’ άγγιξε απόψε,
σκούπισε μ’ ένα ρούχο καθαρό
τις κόκκινες μπογιές σου
κι εγώ θα φέρω το αθάνατο νερό,
σαν μια υπόσχεση δοσμένη από καιρό
να πλύνω τις αόρατες πληγές σου,
να πλύνω τις αόρατες πληγές σου.

Σαν έρημη αλάνα η καρδιά σου,
ένα ποδήλατο που τ’ άφησαν παιδιά,
δεμένο σ’ αλυσίδα,
τις άδειες νύχτες να πεθαίνει απ’ τη σκουριά,
να ξεθωριάζει από πάνω του η μπογιά,
σάπιο να στέκεται χωρίς ελπίδα.

Πότε θα μάθεις με τους άλλους να μιλάς,
πότε θα μάθεις με τους άλλους να κοιτιέσαι,
στα λίγα φώτα τη ζωή σου θα χαλάς,
σ’ ανθρώπους όμοιους μ’ εσένα θα χαλιέσαι.

Ντύσου ό,τι σ’ άγγιξε απόψε,
σκούπισε μ’ ένα ρούχο καθαρό
τις κόκκινες μπογιές σου
κι εγώ θα φέρω το αθάνατο νερό,
σαν μια υπόσχεση δοσμένη από καιρό
να πλύνω τις αόρατες πληγές σου,
να πλύνω τις αόρατες πληγές σου.