Νυχτώνει ο κόσμος μέσα στη σιωπή
σαν φλόγα από κερί που σιγοκαίει,
αλλόκοτη σιωπή σ’ αυτά τα μέρη,
στη χούφτα να φυλάξεις δυο γουλιές,
θ’ αργήσουν να `ρθουνε βροχές.

Δε σάλεψε ούτε φύλο από βραδύς,
δεν έσταξε η φωνή μου από τα χείλη,
στο πρώτο φως ν’ ανάψεις το καντήλι,
το μπόι τους μετράνε οι φωτιές,
θ’ αργήσουν να `ρθουνε βροχές.

Διψάει ο κόσμος, δίψασα κι εγώ
μαζί με τα πουλιά, στης γης τ’ αλώνια,
στεγνώσαν οι ψυχές μας με τα χρόνια,
στα μάτια καθρεφτίζονται οι ψυχές,
θ’ αργήσουν να `ρθουνε βροχές.