Καθίσαμε στον πάγκο με ποτά,
σε υπαίθριο μπαρ, ωστόσο, φορτωμένο,
χαμόγελα κι ερωτηματικά
πάνω σε πρόσωπα με χρώμα αρρωστημένο.

Απέφευγες πολύ προσεκτικά
να θίξεις έρωτες κι αγάπης ιστορίες,
κατέφευγες σε κάτι πληκτικά
ανέκδοτα γι’ ανύποπτες κυρίες.

Κι η νύχτα που γινόταν πρωινή
κατάφερνε, γλυκά, να με πληγώνει,
υγρή, μες στο γρασίδι, η σιωπή
και ξαγρυπνούν τα φώτα απ’ το μπαλκόνι.

Αφήσαμε το μπαρ, νομίζω, χθες,
ίσως απόψε, ίσως μέρες τώρα,
θυμάμαι πως τολμούσες και να κλαις
όταν η νύχτα σου φαινόταν σαρκοβόρα.

Κι η νύχτα που γινόταν πρωινή
κατάφερνε, γλυκά, να με πληγώνει,
υγρή, μες στο γρασίδι, η σιωπή
και ξαγρυπνούν τα φώτα στο μπαλκόνι.

Το χρόνο έχασες, στενεύτηκες πολύ,
μπερδεύτηκες σε μέρες και σε μήνες,
δεν ξέρεις καν αν κάποια νοσταλγείς
τις νύχτες που είναι ύποπτες και κρύες.

Κι η νύχτα που γινόταν πρωινή
κατάφερνε, γλυκά, να με πληγώνει,
υγρή, μες στο γρασίδι, η σιωπή
και ξαγρυπνούν τα φώτα απ’ το μπαλκόνι.