Σε πουπουλόστρωμα ένας πάπαρδος θρεμμένος
κοντά στη στιά που τριβολόαε κορωμένη
καθόταν κι είχε στο πλευρό του ο ιερωμένος
τη Σιδωνία του την αφράτη ξαπλωμένη.
Να σκρεμιδεύουν μέρα νύχτα μεθυσμένοι
κι όλο να σμίγουν σ’ αγκαλιάσματα τρελά
κι οι δυο τους τσίτσιδοι, έτσι είν’ πιο βολικά,
να πως τους είδα και τους δυο από μια τρυπούλα.
Και τότε σκέφτηκα: "Στη θλίψη αν θες γιατρειά,
πρέπει άνετα να ζεις και να τα χαίρεσαι ούλα".

Κι ο Φραν Γκοντιέ ζούσε έτσι ζευγαρωμένος
με τη Λενιώ του και περνούσαν ζηλεμένη
ζωή με σκόρδα και κρεμμύδια, που ορισμένως
απ’ το φαΐ τους μόνο η βρόμα σου απομένει.
Μα για όλα τα γαλατερά τους τσακισμένη
δυάρα δε δίνω, σας το λέω παστρικά.
Για πέστε, αντί να γέρνουν κάτου απ’ τη ροδιά
κάλλιο δεν ήταν σε ζεστή μια καμαρούλα
να `χαν κρεβάτι με στρωσίδια μαλακά;
Πρέπει άνετα να ζεις και να τα χαίρεσαι ούλα.

Με κριθινίτσα ολοχρονίς περνά, ο καημένος
και κρύο νερό, το ίδιο κι εκείνη η βουλιασμένη.
Σε τέτοια δίαιτα όμως εγώ περιορισμένος
στιγμή δε μένω για ν’ ακούω τη μαγεμένη
λαλιά των πιο όμορφων πουλιών πόχει η οικουμένη.
Κι αν παίζουν κάτουθε από την τριανταφυλλιά
ο Φραν Γκοντιέ με τη Λενιώ του τη γλυκιά,
αφού τσ’ αρέσει, εγώ δε δίνω δεκαρούλα,
μα όπως κι αν το `χει γράψει η μοίρα σου, σκαφτιά,
πρέπει άνετα να ζεις και να τα χαίρεσαι ούλα.

Πρίγκιπα, σκέψου να βρεις λύση λογικιά.
Μα εγώ, σαν ήμουν παιδί, κάθε στιγμούλα
άκουα να λένε, το θυμάμαι αυτό καλά,
"πρέπει άνετα να ζεις και να τα χαίρεσαι ούλα".