Ο Χάρος μπήκε, μπήκε στην αυλή
κι η μάνα κάνει, κάνει σαν τρελή,
το παιδί της, το παιδί της για να σώσει
κι από του Χάρου το σπαθί να το γλιτώσει.

Άσ’ το παλληκάρι Χάρε, άσε το να ζήσει,
δώσ’ του χάρη να χαρεί τα νιάτα να γλεντήσει.

Μου πήρες τ’ άλλα, τ’ άλλα μου παιδιά,
στο σπίτι μου ‘βαλες, μου ‘βαλες φωτιά,
ένα το ‘χω, ένα το ‘χω τελευταίο,
μπροστά στα πόδια σου γονάτισα και κλαίω.

Άσ’ το παλληκάρι Χάρε, άσε το να ζήσει,
δώσ’ του χάρη να χαρεί τα νιάτα να γλεντήσει.

Χαμένος κόπος, κόπος κι αν θρηνεί,
τον Χάρο δεν τον, δεν τον συγκινεί,
το δρεπάνι, το δρεπάνι του σηκώνει,
που κλείνει σπίτια και καρδούλες φαρμακώνει.

Άσ’ το παλληκάρι Χάρε, άσε το να ζήσει,
δώσ’ του χάρη να χαρεί τα νιάτα να γλεντήσει.