Ολημερίς με το ταβάνι πιάνεις κουβέντα μυστική
Και δε γυρνάς να με κοιτάξεις και νιώθω τόσο μοναχή
Στο χρόνο μια φορά ταβέρνα, δε πάμε ούτε σινεμά
Βαρέθηκα να ζω εδώ μέσα πότε θ’ αλλάξουν όλα αυτά
Αρκεί να βρούμε ένα στίχο που να ‘χει λέξεις μαγικές
Και θα γκρεμίσουμε τον τοίχο με τις καινούριες μουσικές
αρκεί να φτιάξουμε ένα χρόνο να ‘χει τριακόσιες Κυριακές
Και το κρεβάτι μας καράβι να σε πηγαίνω όπου θες
Αυτά που λες είναι σπουδαία, ιππότη μου, παλικαρά
Κατέβα τώρα απ’ τ’ άλογο σου και προσγειώσου ομαλά
Μέσα στο νέφος και στη ζάλη ξεχάσαμε πολλά
Μα δες τριγύρω αυτό το χάλι κι έχε τα μάτια σου ανοιχτά
Πως όλα αυτά είναι παραμύθια το ξέρουμε κι οι δυο
Μα το δικό σου χόμπι είναι να μου γκρεμίζεις τ’ όνειρο
Σου το ‘χω πει πως μας μπερδεύουν με τιμολόγια κι αριθμούς
Μα εγώ παλεύω και το σκάω με τους δικούς μου τους ρυθμούς
Η τέχνη τρώει τα παιδιά της και ας λένε πως τα αγαπά
Θέλει κορμιά βασανισμένα θέλει ψυχές για να πουλά
Γι’ αυτό μην κάνεις το κορόιδο και σκέψου λίγο σοβαρά
Τα νιάτα έρχονται και φεύγουν κι άιντε να βρεις καμιά δουλεία