Νύχτα με δικούς της νόμους
αγκαλιάζει χίλιους κόσμους
και τη μοναξιά μου σέρνει
σε παιχνίδι ερωτικό.

Και απόψε στο ημίφως
λάμπει ο δικός σου μύθος
κι η καρδιά ξανά προσμένει
το τραγούδι που αγαπώ.

Ρυθμ’ εν’ μπλουζ και ροκ μπαλάντες,
παραμύθια για αγάπες
που λυτρώθηκαν στον Άδη
με τα μαύρα σ’ έντυσαν.

Χαμογελαστά βαλσάκια
που γλυκαίναν τα φαρμάκια
κι ήταν στην αρρώστια χάδι
τα λευκά σού φόρεσαν.

Το τραγούδι σου σε κρυφό ναό
καίγεται αργά σαν το θυμιατό
κάθε λέξη σου μια βαθιά αγκαλιά
για κυνηγημένες ψυχές σπηλιά.

Και απόψε στο ημίφως
ο πολύτιμος ο λίθος
είναι το χαμόγελό σου
κι απ’ αυτό θα κρατηθώ.

Σαν πεφτάστρι που αφήνει
γαλανή γραμμή και σβήνει
είναι η γλυκιά ματιά σου
στης ψυχής μου τον βυθό.

Κι ώσπου να χαθεί το φως σου
και να κοιμηθεί εντός σου
της ζωής μου τα συντρίμμια
ταξιδεύουν σιωπηλά.

Στης φωνής σου τη γαλήνη
βρίσκουν επί γης ειρήνη
φεύγουν πέρα απ’ την ασχήμια
με του πόθου τα φτερά.

Το τραγούδι σου σε κρυφό ναό ...