Σε σιωπηλά κύματα ανθρώπινης αμφιβολίας
η ψυχή μου ψιθυρίζει παγωμένες ενοχές.
Το βλέμμα μου χαμένο, τα μάτια βουρκωμένα
σ’ ορίζοντες μελαγχολίας, σε μοναξιάς κοιλάδες.

Χωρίς φιλοδοξίες, μ’ ατσάλινη ηθική
σ’ ατέλειωτες νύχτες, σ’ άγνωστες αισθήσεις.
Σ’ ερωτήματα βαριά ίσως να λυτρωθώ,
στη σκιά της λησμονιάς με θέληση τυφλή.

Πρόσωπα από πέτρα και μάσκες από σάρκα,
μακρινή ηχώ από βελούδινα τραγούδια.
Σε φύλλα φθινοπωρινά, σε γκρίζες καταιγίδες,
σε μονοπάτια δύσβατα και σε φιλιά μ’ αγκάθια.

Μυστήριο πεπρωμένο, χρόνος δίχως έλεος.
Οι κραυγές μου πνίγονται και προκαλώ:
Τα παιδιά των ξεχασμένων θεών,
το χαμόγελο της άγριας χαράς,
το βλέμμα της βαθιάς μοναξιάς,
τη λάμψη πολύτιμης πέτρας.

Άγγελοι χωρίς φτερά,
λουλούδια δίχως χρώμα...