Ο ήλιος κρύφτηκε ξανά
κι απ’ το παράθυρό σου, ακούς να χαιρετιούνται για το βράδυ τα παιδιά
θέλω να δω το δώρο μου ν’ αστράφτει στο λαιμό σου
να νιώσω τη στιγμή να μην περνά

Δυο λέξεις κι ένα νεύμα σου με δένουνε στο τώρα
ένα μακρύ ταξίδι, του νου μου δρασκελιά
κρατώ σφιχτά το χέρι σου κι αφήνομαι στην μπόρα
ακούω την ανάσα σου
ακούω την ανάσα σου

Μαζί με τον καπνό ανασαίνω τούτο τον αέρα
η οθόνη δείχνει τη μορφή σου τόσο καθαρά
μια μηχανή σφηνώνει τη δική σου νύχτα στη δική μου μέρα
όμως τα χρόνια ίδια μπαίνουν στη σειρά

Ψελλίζω κάθε πρόταση με το δικό σου ρήμα
ο δρόμος μου στα λόγια, στη φωνή σου, στη φωτιά
αυτά που θέλω εγώ να πω δε λέγονται απ’ το σύρμα
το άγγιγμά σου μόνο
το άγγιγμά σου τα ξυπνά

Μαζί με τον καπνό ανασαίνω τούτο τον αέρα
η οθόνη δείχνει τη μορφή σου τόσο καθαρά
μια μηχανή σφηνώνει τη δική μου νύχτα στη δική σου μέρα
όμως τα χρόνια ίδια μπαίνουν στη σειρά