Έγυρα που το Δκιόριος κατωθκιόν
τζι’ αντάμωσα τον Κορματζίτην,
πιο πλουμισμένον μ’ ομορφκιάν χωρκόν
εν είδα σ’ ούλλον τον πλανήτην.

Tα κάλλη του ένει αμέτρητα,
τα δάχτυλά μου πονούσιν
τζιαι αν τα μετρήσω σσίγιες φορές,
πάλε εξίκκιν εννά φκούσιν.

Αχ, Κορματζίτη μου τζιαι ποιος, εν σ’ έσσει αζουλέψει,
τζαι ποιος με μιαν μαθκιάν κλεφτήν, εν σ’ έσσει αγναντέψει,
χωρκόν μου, βροχοχώριν μου, εσούνη Κορματζίτη,
περβόγια, δάση, θάλασσες, βρύση, Τβερίη, Τζιήποι,
Λεθράτην, Τζιόννια, Κόρνον σου, Σαντούκαν, Ακρωτήριν,
Καβάν, Μερίτζην πίνεις τα ούλλα μες στο ποτήριν,
τζι’ ο πρόσφυγας, Θεέ μου, καρτερεί τζι’ έσσει το καμόν του
να πάει πίσω έσσω του, στο όμορφον χωρκόν του.

Τ’ Αϊ Γιωρκού ξωκλήσιν, εκκλησιάν,
εννά παώ να λειτουρκήσω,
τζι’ αντάν σσερετήσω την Καλουρκάν,
προς τον κάμπον εννά λαμνήσω.

Έννα συνάξω τεράτσια, εγιές
εννά ορκώσω τα χωράφκια,
τζι’ εννά πεταχτώ πας στες συτζιές,
πριχού φανούσιν τα κοπάθκια.