Γιορτινή μου Αφροδίτη ω! σερενάτα του ονείρου,
στην τροχιά του απείρου σου άσε με να χαθώ,
στον νεκρό μου πλανήτη, του έρωτα μου κομήτη
έστησα και λατρεύω το ιερό σου είδωλο.

Πόσο του κόλπου σου οι σάλπιγγες χαρμόσυνα ηχούνε,
οι ριπές των σφυγμών σου μ’ ανασταίνουν ξανά,
των χυμών σου οι σταγόνες ως την καρδιά μου κυλούνε,
αύτανδρος σαν βουλιάζω στα γλυκά σου νερά.

Ήμουν ένας επαίτης, μίζερος ανθρωπάκος,
φθόνο, ζήλια γεμάτος και φτηνό ερωτισμό.
Όμως τώρα κοντά σου ίπταμαι στα φτερά σου,
στ’ άδυτα του ναού σου άσε με να χαθώ.

Πόσο του κόλπου σου οι σάλπιγγες χαρμόσυνα ηχούνε,
οι ριπές των σφυγμών σου μ’ ανασταίνουν ξανά,
των χυμών σου οι σταγόνες ως την καρδιά μου κυλούνε,
αύτανδρος σαν βουλιάζω στα γλυκά σου νερά.