Είδα γλυκό του κουταλιού να με λυτρώνει
κάμπο ξανθό με πονηριά να με αγκιστρώνει
Είδα δαντέλες στο τραπέζι της βεράντας
Λευκά γαρύφαλλα σε κήπους της αράδας

Είδα και μαύρες Κυριακές συννεφιασμένες
Φεγγάρια θάλασσες βαθιά σημαδεμένες
Καμπάνες πένθιμες θάνατο να αντηχούνε
Λεύκες να σβήνουνε, ελάτια να θρηνούνε

Κι εσύ μ’ αόρατη κλωστή με φυλακίζεις
Σε ισορροπίες μαγικές με εξορίζεις
Μα όταν πνίγεσαι βαθιά μες στη μιζέρια
Εγώ θα κρύβω μες στην τσέπη μου τα’ αστέρια

Στης τηλεόρασης το φως αποκοιμιέσαι
Γυρνάς την πλάτη σου μετά και δε μιλιέσαι
Είναι το αύριο μες στη νύχτα ένα χάδι
Και θα το βλέπω αν μένω ξύπνιος στο σκοτάδι

Μετά στην όψη σου είδα ολόγιομο φεγγάρι
Όταν το τέκνο της οργής με συνεπάρει
Όταν η μέρα μου κερδίσει τη στοργή σου
Κι έτσι πατρίδα θα σε βλέπω κάθε αυγή σου