Είχε τόσα φύλλα
Θεέ μου, πόσα φύλλα
να φυσήξει ο βοριάς
Δες πόσα πελάγη
πόση καταιγίδα
κι όμως φύσηξε εμάς
Κι εγώ ένα φύλλο που ο χειμώνας σου
Με φέρνει πάλι προς την πόρτα σου
Είχε τόσα φύλλα
Κι όμως φύσηξε εμάς

Τι με κοιτάς;
Δεν είμαι τίποτα
Κι από το τίποτα πιο λίγο
Ούτε να μείνεις δεν κατάφερα
Ούτε να φύγω δεν μπορώ
Τι με κοιτάς;
Δεν είμαι τίποτα
Γι’ αυτό κι απόψε καταλήγω
Έξω απ’ την πόρτα σου πεθαίνοντας
Έξω απ’ την πόρτα σου να ζω

Είχε τόσους δρόμους
Θεέ μου, πόσους δρόμους
Να διαλέξει η ζωή
Μα όποιον και να πήρα
Όπου και να πήγα
Πάντα γύριζα εκεί
Όλοι δρόμοι που μου ανοίγονται
Πάνω στα μάτια σου γκρεμίζονται
Όπου και να πήγα
Πάντα γύριζα εκεί