Ας μείνουμ’ έτσι, να μη μιλάμε
αγκαλιασμένοι στον καναπέ.
Ν’ ακούμε δίσκους που αγαπάμε
φυλακισμένοι σ’ ένα ποτέ.

Ποτέ μη φύγεις, εδώ να μείνεις
να με παιδεύεις, να με φιλάς
Με τόση γλύκα να μ’ ανακρίνεις
έτσι φευγάτα να μ’ αγαπάς.

Αγκαλιά στον καναπέ μας με τα μυστικά εφέ μας,
τα κοινά μας μονοπάτια στη ζωή.
Αγκαλιά στην κάθε μέρα, μια χαρά και μια φοβέρα
τα παιδιά που μεγαλώνουμε μαζί.
Αγκαλιά να μη χαθούμε και να μην παραδοθούμε
σ’ εποχή που δε χωράει το «μαζί».

Ας ξεχαστούμε σ’ αυτό το βράδυ
που βρέχει έξω και τραγουδούν
μικρές σταγόνες πάνω στο τζάμι
και αναμνήσεις που μας κρατούν.

Φωτογραφίες από ταξίδια
σ’ ένα πουλόβερ ένας λεκές,
στην κάμαρά μας κρυφά παιχνίδια,
στο μάλωμά μας υπερβολές.