Δώσ’ μου, χάρε, το σπαθί σου,
την καρδιά μου να τρυπήσω,
τι να την κάνω στον κόσμο τέτοια ζήση,
χίλιες φορές καλύτερα το σπίτι μου να κλείσει.

Σαν τρυπήσω την καρδιά μου
τι θα γίνουν τα παιδιά μου.

Τυραννιέμαι νύχτα μέρα
κι όμως δεν τα βγάζω πέρα,
η μαύρη αρρώστια, η φτώχεια μ’ έχουν κάψει,
και το φτωχό κορμάκι μου το έχουνε ρημάξει.

Σαν τρυπήσω την καρδιά μου
τι θα γίνουν τα παιδιά μου.

Τα παιδιά μου αντικρίζω,
μετανιώνω και δακρύζω
και δεν αντέχω να σκίσω την καρδιά μου
γιατί θα μείνουν έρημα τα δόλια τα παιδιά μου.

Σαν τρυπήσω την καρδιά μου
τι θα γίνουν τα παιδιά μου.