Φταίω, το ξέρω, που όλα σ’ τα ’δωσα
χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς ευχαριστώ.
Τι κι αν υπέφερα, όσο κι αν μάτωσα,
κάνω κουράγιο για να μην τρελαθώ.

Να φύγεις να γλιτώσω, να σωθώ,
να φύγεις ν’ ανασάνω, να ηρεμήσω.
Να φύγεις, δε με νοιάζει, στο καλό,
και σίγουρα καλύτερα θα ζήσω.

Φταίω, το ξέρω, που δεν κατάλαβα
πως δε μ’ αγάπησες ούτε για μια στιγμή.
Μα τώρα τέρμα πόνοι και κλάματα,
ξανά σ’ το λέω: μη με σκεφτείς.