Νιώθω ρίγος στην αρχή
Σαν μυρμήγκιασμα σφιχτό
Ξέμεινα κι από αντοχή
Τι παράξενο κι αυτό

Ποια με σπρώχνει εμμονή
Και ποιος φόβος ουρλιαχτό
Να ’χα λίγο υπομονή
Τι παράξενο κι αυτό

Νιώθω τρόμο και οργή
Μες τις λέξεις θα κρυφτώ
Μη μου κλείσεις την tv
Τι παράξενο κι αυτό

Δεν κοιτώ στον ουρανό
Κι έπαψα να περπατώ
Ανασαίνω και πονώ
Τι παράξενο κι αυτό

Έχασα και τη δουλειά
Πάτησα κι ένα σκατό
Μου γαβγίζουν τα σκυλιά
Τι παράξενο κι αυτό

Μου ‘φυγε και το μωρό
Κι ήταν λίρα εκατό
Τώρα μόνος δεν μπορώ
Τι παράξενο κι αυτό

Έχω μέρες να πλυθώ
Το ‘ριξα και στο πιοτό
Ψάχνω κάτι ν’ αφεθώ
Τι παράξενο κι αυτό

Μέρες φίλο έχω να δω
Έχω φραγή στο κινητό
Μάλλον πια δεν είμαι εδώ
Τι παράξενο κι αυτό


Άραγε να φταίει η κρίση
Ή που η τύχη μ’ έχει φτύσει
Μήπως το κακό γαμήσι
Που δε πίνω και χασίσι

Άραγε να φταίνε όλοι
Ή που ακούω κάθε καριόλη
Στη ρημάδα αυτήν την πόλη
Που καφέ πίνω στου Πόλυ

Άραγε να φταίει ο θεός
Που παιδεύομαι ο φτωχός
Κι αν δε φταίει πες μου ποιος
Που ακόμα είμαι χοντρός

Μήπως φταίω εγώ ο μαλάκας
Που τα πήρα όλα της πλάκας
Ο ανίκητος, ο βλάκας
Θύμα έγινε της κλάκας

Μήπως ρε δε φταίει κανένας
Και το φτύσιμο της πένας
Περιγράφει πόνο γέννας
Μήπως και νοιαστεί ο ένας

Μήπως ρε σου λέω, μήπως
Γω δεν ήμουν τέτοιος τύπος
Έμοιαζα ανθισμένος κήπος
Και απόκαμα ένας χτύπος

Άραγε όταν θα ξυπνήσω
Μες τη λήθη τι θ’ αφήσω
Ποια αρχή ξανά θα ορίσω
Για να μη γυρίσω πίσω

Άραγε τι μου συμβαίνει
Τι με λύνει, τι με δένει
Κόμπος με σπασμένο χτένι
Άραγε τι μου συμβαίνει