Βρήκα ένα μπουκάλι στη θάλασσα μ’ ένα μήνυμα και σας το διαβάζω.
Αρχίζει με μια σημείωση:
«Αυτό το μήνυμα είναι για σένα που ακούς,
από μένα τη Σοφία που δεν άκουσα ποτέ.

Η αίσθηση του κόσμου ήταν λειψή,
από τη γέννησή μου ως τώρα.
Στο ιστορικό μου γράψανε: κουφή
κι έτσι έμεινε – μιαν κούφιαν ώρα.
Μες στο μυαλό μου, ωστόσο, η μελωδία
με κατακλύζει, πλημμυρίζω από ήχους.
Των τραγουδιών διαισθάνομαι την αρμονία
κι έτσι συχνά μεθώ απ’ τους στίχους.
Τον κόσμο σας ποθώ να τον διαβάσω
στα στρογγυλά σημάδια στο χαρτί.
Της γλώσσας σας τα μυστικά να εξιχνιάσω
ποτέ μου δε βολεύτηκα στην άκρα σιωπή.
Εντάχτηκα στη σκέψη σας, των ήχων
το φλοίσβημα, το θρόισμα και η ριπή του ανέμου
και μέσα τα χτυπήματα της πόρτας και των τοίχων
ήχοι που δεν τους άκουσα στ’ αλήθεια εγώ ποτέ μου.
Κι ωστόσο, στα ποιήματα με σπρώχνει η φαντασία.
Τη γλώσσα σας χειρίζομαι και σας τη στέλνω πίσω.
Ν’ αφουγκραστείτε εδώ κι εσείς μία στιχομυθία
που – αν και κουφή – μπορώ να εκφωνήσω…
Πλέει το μήνυμά μου στο μπουκάλι,
μποτίλια στο νερό το πελαγίσιο.
Κι εγώ ετοιμάζομαι, απ’ την αρχή και πάλι
τα μυστικά μου να σας κοινωνήσω.
Πλέει το μήνυμά μου για σένα στο μπουκάλι,
μποτίλια στο νερό το πελαγίσιο…