Κι εσύ ρε ήλιε μοιράστηκες πολλά μαζί μου
στο ταξίδι μου σ’ έχω χαραγμένο στο κορμί μου
για να σε βλέπω πάνω στη λιγοψυχιά μου
όταν τα χάνω και πνίγεται η μιλιά μου.
Βγάζω φωτιά για να φωτίσω τον βάλτο
για να πιστέψω ότι κατέβηκες για λίγο κάτω
να δεις ξανά όσα άφησες και σου `μοιαζαν ωραία
να χορεύουν τώρα με τον θάνατο παρέα.
Να κυλιούνται στο χώμα με ένα μεγάλο στόμα
να προσπαθεί να αφήσει το φαρμάκι του ακόμα
πάνω στους μύθους, μπορεί και πάνω στο όνειρό μας
μα η φωτιά έγινε πια το ριζικό μας.
Φύλακας άγγελος φυλής που ποτέ δε σβήνει
κι όσες φλόγες περισσεύουν στο σκοτάδι φτύνει
για να κρατήσει μακριά μας όσα σέρνονται ερπετά
και να τα βλέπει να χάνονται στο βούρκο μετά.
Γι’ αυτό σου λέω αν θέλεις να `ρθεις εδώ κάτω ξανά
ξέχνα για λίγο τα λημέρια σου τα φωτεινά
έλα να πέσουμε στη λάσπη και τα φίδια να κοιτάνε
άσ’ τους εκεί καλά περνάνε.

Άσ’ τους εκεί
άσ’ τους εκεί περνάνε ωραία.

Καλέ μου φίλε λοιπόν θα `θελα κάτι να ξέρεις
πριν κατέβεις στο βάλτο και λυγίσεις και υποφέρεις
ότι εγώ έχω ορκιστεί κι έχω διαλέξει
να μείνω εδώ το πετσί μου όσο αντέξει.
Για να κρατήσω σαν ανάμνηση την τελευταία πνοή τους
και να τους δώσω μια ματιά μου να πάρουν μαζί τους
έτσι απλά και μη με κακοκαρδίσεις
αφού τζάμπα δεν αξίζει το μίσος να χαρίζεις.
Κατάλαβέ με την πίκρα μου έφτιαξα μαχαίρι
και την κρατάω πάντα στο χέρι κι ότι φέρει
δεν θέλω να το μοιραστώ με κανέναν σου λέω
κι ούτε τις τύψεις να αποφύγω αν φταίω.
Γιατί έτσι κι αλλιώς άλλοι μας στήσαν παγίδα
κι όταν πέσαν μέσα οι ίδιοι χάρηκα το είδα
γι’ αυτό σου λέω αν δεν αντέχεις
άραξε εκεί στα λημέρια σου τα φωτεινά
σαπίσαν όλα πια στο βάλτο και εδώ είναι πάντα σκοτεινά.

Τώρα χορεύουν τα ερπετά με τον θάνατο παρέα
άσ’ τους εκεί περνάνε ωραία.