Τώρα πιὰ ἒφυγ᾿ ἡ ἀγάπη πού ῾χα
γιὰ σὲ κρυμμένη μέσα στὴν καρδιά,
τώρα πιὰ ἔσβησε ἡ φλόγα πού ῾χα
γιὰ σὲ καὶ μένω μέσ᾿ στὴν παγωνιά.

Δὲν τὸ περίμενες ἔτσι νὰ ῾ρθοῦνε
γιὰ σὲ τὰ πράγματα μὰ μὴν ξεχνᾶς,
δικά σου τα ῾θελες ὅλα δικά σου,
ὅλο νὰ παίρνεις κι ὅλο νὰ ζητᾶς.

Γιατί δὲν ἤξερες τὰ αἰσθήματά σου
ποτὲ δὲν εἶχες τὴν ὑπομονή,
πάντα κορόϊδευες τὸν ἑαυτό σου
καὶ μ᾿ ἄλλους γύρναγες ὡς τὸ πρωΐ.

Κι ἂν λυπημένη τώρα τριγυρίζεις,
τὸ ξέρω, σύντομα κάτι θὰ βρεῖς
καὶ στὸ φτωχὸ καὶ δόλιο ἑαυτό σου
ἀντὶ νὰ κλάψεις, ψέματα θὰ πεῖς.

Κι ὅμως, μικρή μου, κάποτε μία μέρα
γιὰ ὅλα τοῦτα σὺ θὲ νὰ πονᾶς,
τὰ χρόνια πού ῾χασες, τὰ χίλια χάδια,
τὶς ἀγκαλιὲς καὶ τὰ γλυκὰ φιλιά.