Ύστερα από τόσα χρόνια πέρασα εχθές το γιόμα
απ’ το σπίτι το παλιό, εκεί που αφήσαμε κι δυο
από ένα χωρισμό.
Και με πιάσανε τα δάκρυα λες και ήτανε εχθές,
ήταν βέβαια νευρικό, δεν μπορεί να σ’ αγαπώ,
ίσως συμπτωματικό, δεν μπορεί να σ’ αγαπώ,
ήταν μάλλον νευρικό.

Ύστερα από τόσα χρόνια, σήμερα συγκεκριμένα,
κοίταζες κάποια βιτρίνα κι έτρεξα να σ’ αγκαλιάσω,
φιλικά να σου μιλήσω και δεν ήσουνα εσύ.
Κι έκλαψα για μια στιγμή λες κι ακόμα σ’ αγαπώ,
ήταν συμπτωματικό, δεν μπορεί να σ’ αγαπώ,
ήταν μάλλον νευρικό.

Ύστερα από τόσα χρόνια σ’ είδα απόψε στ’ όνειρό μου,
κράταγες ένα λουλούδι και με φίλησες στο στόμα
και μου γύρισες την πλάτη κι έφυγες όπως και πρώτα.
Ξύπνησα μες στα χαράματα και με πήρανε τα κλάματα
λες κι ακόμα σ’ αγαπώ
λες κι ακόμα σ’ αγαπώ
λες κι ακόμα σ’ αγαπώ.

Ύστερα από τόσα χρόνια δεν συνήθισα ακόμα
το να ζω χωρίς εσένα κι όλο την καρδιά παιδεύω
κι όλο τήνε κοροϊδεύω τάχα πως δεν σ’ αγαπώ
κι είναι μάλλον νευρικό ή και συμπτωματικό
κι όμως σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ.