Καλοκαίρι του `68
παιχνιδάκια στ’ αρμυρό νερό
γεύση από θυμάρι τα φιλιά
κι, επιτέλους, σ’ είχα αγκαλιά.

Του έρωτά μας σκηνικό ιερό
τα λευκά σπιτάκια στο χωριό
το ξωκκλήσι το ερημικό
και οι γλάστρες με βασιλικό.

Κι ήσουνα η ίδια μου η ζωή
όραση, αφή και ακοή.

'Υστερ’ από τόσα χρόνια άραγε τι άλλαξε;
Φώλιασε το μίσος στο δικό μας σπιτικό.
Πού να πήγε ο έρωτας, σε ποιο λιμάνι άραξε;
Στο κρεβάτι μας κοιμάται μαύρο ξωτικό.

Έγινε πληγή και για τους δυο μας η συμβίωση
τη ζωή μας θα `λεγες πως στοιχειοθετούν
κάθε μέρα προσβολές, καυγάδες, γκρίνια κι ένταση
της αγάπης τα πουλιά δε θα ξαναφανούν.

Ύστερ’ από τόσα χρόνια άραγε τι άλλαξε;
Έγιναν συνήθεια μας τα νεύρα κι η οργή.
Κείνος ο μεγάλος έρωτας γιατί δεν άντεξε;
κι έχουμε ξεχάσει πώς αισθάνεσαι στοργή.

Κι ήμουνα η ίδια σου η ζωή
μα μας έλειπε η λογική.

Καλοκαίρι του `68
σ’ άλμπουμ σκονισμένο και κλειστό
μένει ξεχασμένο χρόνια πια
και το "τώρα" μοιάζει μαχαιριά.

Μα κι οι δυο μας επιμένουμε
στη φωλιά του μίσους μένουμε
πτήσεις κάνουμε στα χαμηλά
με της δυστυχίας τα φτερά.

Κι είσαι τώρα πια το τέλος μου
και η συντροφιά στο έλος μου.