Φλας μες στον κήπο της Γεσθημανή,
σκιά μες στο πλήθος που κρυφά απειλεί,
Μαγδαληνή εσύ ψυχή μου.
Nιώθω πως μόνο μια πόρνη εσύ,
που είσαι το ξέρω η δική μου ψυχή,
να μου βρεθεί μπορεί Ψυχή μου.

Αναβοσβήνει ο Έρωτας,
ρεκλάμα στην οδό Αθηνάς,
κι εγώ πηγαίνω όπου με πας,
κι αμαρτωλογελάς.
Αναβοσβήνει ο έρωτας,
στο τέμπο του σφυγμού μας,
σαν ένα φως ο θάνατος,
που εσύ καθοδηγάς.

Μωβ αμαρτία και γνώση μου εσύ,
είσαι δική μου γι’ αυτό είσαι Κοινή,
και τη ζωή μου αν θες στη δίνω.
Τώρα η σειρά μου να ´ρθώ να σε βρω,
μύρο πανάκριβο μεθυστικό,
εσέ μικρός, σκυφτός να πλύνω.

Αναβοσβήνει ο Έρωτας,
ρεκλάμα στην οδό Αθηνάς,
κι εγώ πηγαίνω όπου με πας,
κι αμαρτωλογελάς.
Αναβοσβήνει ο έρωτας,
στο τέμπο του σφυγμού μας,
σαν ένα φως ο θάνατος,
που εσύ καθοδηγάς.