Μὲς τὴ διαφάνεια του πρωινού άνοιξα τὰ παράθυρά μου καὶ σ᾿ είδ᾿ απ᾿ όλα τὰ σημεία χαρούμενη νὰ κατεβαίνεις, πλαγιὰ πλαγιὰ τοὺς ουρανούς, πλαγιὰ πλαγιὰ τοὺς λόφους, σὰ νάρχεσαι ἀπὸ τὴν ἀρχὴ κι απ᾿ τὴν πηγὴ του κόσμου. Κουδούνια καὶ χαμόγελα τὸ φόρεμά σου
ποὺ τὸ φιλούν, καὶ τὸ γυρίζουν οἱ αύρες στὸ γαλάζιο
κι είσαι παντού με μι᾿ αγκαλιὰ τριαντάφυλλα ποὺ φέγγουν τὶς πέτρες χρωματίζοντας γύρω μου όταν βραδιάζει.
Μὰ όταν νυχτώνει, κλείνοντας τὰ τέσσερα παράθυρά μου, ἐνώ στὸ σκούρο θαλασσὶ παίρνουν ν᾿ ανθίζουν τ᾿ άστρα, σμίγω έξω μὲ του σύμπαντος το μέγα φως, τὸ φως σου, λιώνοντας τὴν εικόνα σου σ᾿ άχνινα συννεφάκια.
Κι ἐνώ κάτω απ᾿ τὴ στέγη μου γέρνω τὸ μέτωπό μου
κι ακούω σκυμμένος του δικού μου κόσμου τὶς καμπάνες,
απ᾿ έξω ὑπάρχεις εσύ: φως, στερέωμα, ουρανός.