Σαν ακροβάτης μιας αόρατης γραμμής
Νιώθω να πέφτω και δεν ξέρω τι να κάνω.
Πόσες κουβέντες γαι κουράγιο θα μου πεις;
Μέχρι που θα ’φτανες να μη με δεις να χάνω;

Απ’ τα χαλάσματα φωνάζουν οι σκιές
Και μες τα μάτια μας οι φόβοι τρεμοσβήνουν
Μου ψιθυρίζεις στο αυτί ότι με θες
Μου λες να φύγουμε όσα ακόμα μας αφήνουν.

Αν πρέπει κάτι να διαλέξω
Λίγο πριν φτάσω στη στροφή,
Θέλω να μείνω λίγο απ’ έξω
Να δω τον δρόμο απ’ την αρχή.

Ή μια ζωή μου με τραβάει στον ουρανό
Κι ή άλλη ίσια στα ερείπια με βγάζει
Έχω ένα αστέρι που μου δείχνει το σωστό
Και έναν δαίμονα που λέει να μη με νοιάζει