Είναι μια απ’ αυτές τις μέρες που όλα μοιάζουν δύσκολα
και όλο γυρίζουν στο μυαλό μου τα ίδια πράγματα
Τι να είναι αυτό που με σκορπάει
και κάνει τα βράδια μου να φαίνονται αδειανά
Γιατί ο δρόμος μου στο πίσω με πάει
και όλο με ρίχνει ξανά στα χαμηλά

Τόσα καλοκαιριά, τόσους χειμώνες
εικοσιδύο χρόνια, εικοσιδύο αιώνες
πόσες άδειες μέρες και άλλες τόσες νύχτες
περίμενα μόνος (και εσύ ποτέ δεν ήρθες)
Πόση αλήθεια και άλλο πόσο ψέμα
που τώρα πλέον έχουν γίνει ένα
Δε φτάσανε οι λέξεις μα ούτε και οι πράξεις
και εσύ ποτέ, ποτέ δε θα με μάθεις

Δε σε ξέρω καλά
όμως δε μ’ άφησες να σε γνωρίσω
Όταν εγώ ήμουν μπροστά
εσύ με πήγαινες πάντα πιο πίσω

Τόσα καλοκαιριά, τόσους χειμώνες
εικοσιδύο χρόνια, εικοσιδύο αιώνες
πόσες άδειες μέρες και άλλες τόσες νύχτες
περίμενα μόνος (και εσύ ποτέ δεν ήρθες)
Πόση αλήθεια και άλλο πόσο ψέμα
που τώρα πλέον έχουν γίνει ένα
Δε φτάσανε οι λέξεις μα ούτε και οι πράξεις
και εσύ ποτέ, ποτέ δε θα με μάθεις

Κάπως έτσι διαλέξαμε κι οι δυο το τέλος να έρθει
Αφήσαμε πίσω ερείπια και σταχτή
Σε αλλά μήκη κύματος εκπέμπαμε μα δεν.
Το καταλαβαίναμε, συνέχεια φέρναμε αντίρρηση
ο ένας στον άλλον και ήτανε λάθος τόσο πάθος
Έτσι λοιπόν και εγώ έπαψα να σε κυνηγώ
Μ’ ένα τραγούδι σαν αυτό, σε χαιρετώ
Θέλω να ξεχαστώ σε ένα παράδεισο μικρό
να σκεπαστώ με του ουρανού το μυστικό
να βρω ένα καινούριο θησαυρό

Τόσα καλοκαιριά, τόσους χειμώνες
εικοσιδύο χρόνια, εικοσιδύο αιώνες
πόσες άδειες μέρες και άλλες τόσες νύχτες
περίμενα μόνος (και εσύ ποτέ δεν ήρθες)
Πόση αλήθεια και άλλο πόσο ψέμα
που τώρα πλέον έχουν γίνει ένα
Δε φτάσανε οι λέξεις μα ούτε και οι πράξεις
και εσύ ποτέ, ποτέ δε θα με μάθεις