Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά,
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά,
γίνομαι συρφετός, τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού, του γκρεμού,
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,
ζητώντας άλλου είδους όραση
καθώς είμαστε πια μεγάλα παιδιά
που χρειάζονται πολλά δάχτυλα
για να μετρήσουν τον πίσω χρόνο,
να βυθίσουν μακριά δάχτυλα
για ν’ αγγίξουν τον αρχικό πόνο,
ώστε να μπορούν να διατηρήσουν τη χαρά
Το λέω ξανά,
το λέω ξανά...

Στις εξιστορήσεις της ζωής σου
συχνά ανταποκρίνομαι
με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά,
τυλίγομαι σε κουβέρτα πορτοκαλιά,
γίνομαι συρφετός, τυφλός που καταλήγει
στην άκρη του ντιβανιού, του γκρεμού,
ανίκανος στα δάκρυα και στην ποίηση,
ζητώντας άλλου είδους όραση
Τότε μόνο ξαφνικά κι ορμητικά έρχεται η επιβίωση
και με βάζει σε αναγκαστική απογείωση,
με ταχύτητα αμυντική σχεδόν φωτός

Απομακρύνομαι,
μέσα σε θόλο άπειρου ιριδισμού
κι έτσι σε βλέπω, φίλε, αιμάτινη σκιά ενός ρυθμού
Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς,
είτε βρεθείς σε αφωνία
συμπαίχτη στην ίδια συγχορδία
μαζί με μας,
επώνυμου συνθέτη ενός μεγάλου επιτραπέζιου παιχνιδιού
που μερικοί το ονομάζουν ιστορία
και μερικοί το ονομάζουν ιστορία...της ηδονής.