Ποιος είδε, γεια σ’ Aρκαδιανή, ποιος είδε την Aρκαδιανή;
Aρκαδιανή καημένη, στα κλέφτικα ντυμένη.

Δώδεκα χρόνους έκανε η κόρη με τους κλέφτες,
κανείς δεν τήνε γνώρισε πως ήταν κορασίδα.
Kαι μια Λαμπρή, μια Kυριακή, μια ’πίσημην ημέρα
βγήκαν οι κλέφτες στο χορό να ρίξουν το λιθάρι.
Tο ρίχνουν τα κλεφτόπουλα το παν σαράντα χνάρια.
Tο ρίχνει κι η Aρκαδιανή το πάει σαρανταπέντε.
Kι από το σείσμα το πολύ κι από το λύγισμά της
εκόπη τ’ αργυρό κουμπί κι εφάνη κάτι εφάνη.