Μάτια δεμένα κρατάς για μένα,
μαυροντυμένα να τα θωρώ.
Κι αν ιστορίζω τη μορφή σου με χρώματα του γυρισμού,
μόνο στο μαύρο ρούχα φορώ.

Μάτια δοσμένα, ξενιτεμένα,
τραβούν στα ξένα σαν τα θωρώ.
Με τρικυμίζουν, με ξορίζουν στα πέρατα ενός φευγιού.
Σ’ αυτόν τον κόσμο πια δε χωρώ.

Πέφτει στα βαθιά η καρδιά μου.
Τι να κάνω;
Μένω στο φως κι όλο σε χάνω.

Χρόνε του κόσμου λύτρωση δώσ’ μου,
μαύρη θητεία πια δεν μπορώ.