Έχεις ακούσει Βιμπραφόν;
Προχτές ένα κοριτσάκι με ρωτούσε
τι κρύβει το βραχιόλι που φοράω.
Και `γω σου λέω τώρα,
κρύβει, μια σειρά από Βιμπραφόν.
Κάποιος χτυπάει στο παράθυρό μου.
Τι ξέρεις για τον εαυτό μου;

Το πάρκο σκούριασε.
Το φθινόπωρο μπαίνουν άνθρωποι στα νοσοκομεία.
Το φθινόπωρο είναι η εποχή των εγγραφών.

Όμως εμένα στο μυαλό μου
κυκλοφορεί το Βιμπραφόν.
Πυκνό, ανεξιχνίαστο, γοητευτικό παρόν μου.

Άχρηστες βιβλιοθήκες
είναι οι στιγμές που απορείς.
Ανεξιχνίαστες μαύρες τρύπες
που καταπίνουν, που καταπίνουν κάθε είδος διαφυγής
όταν δεν είναι οι οικονομικές συνθήκες
αλλά οι αρρώστιες
που σε χωρίζουν από αυτούς που επιθυμείς.

Έχεις ακούσει Βιμπραφόν;
Τώρα, μέσα στις χάντρες έχει εισχωρήσει,
κανείς δεν μπορεί να μας χωρίσει.
Κι όταν κάποιος χτυπήσει στο παράθυρό σου
να ξέρεις θα σου πει,
Το πάρκο σκούριασε.
Το φθινόπωρο μπαίνουν άνθρωποι στα νοσοκομεία.
Το φθινόπωρο είναι η εποχή των εγγραφών.
και μετά, θα σου ζητήσει λίγο Βιμπραφόν...