Σπασμένη οθόνη...
Δες, είμαστε μόνοι
Σκισμένες γραβάτες,
ανθρώπων στη σκόνη
Εκεί θα γεννιούνται
Εκεί θα κοιμούνται
Εκεί θα φοβούνται τις μαύρες τους γάτες
Οι σκέψεις θα φεύγουν με σάκους στις πλάτες
Κρυώνω... Φοβάμαι... Τι θες; Που θα πάμε;
Δεν μπαίνω στ’ αμάξι
Μη κλαις θα `μαι εντάξει
Ζωές σε ψυγεία
Παιδιά σε θρανία
Μαθαίνουν να γράφουν
Σκοτάδια αντιγράφουν
Πεινάω... Γερνάω... Και μάσκες φοράω
Πηγαίνω για ψώνια
Τριγύρω μου ψώνια
Με θέλεις γενναίο
Αργά καταρρέω
Γραφείο και σπίτι,
βαθιά μου μια λύπη
Η ανάσα μου λείπει
Κανείς πια για μένα,
κανείς πια για σένα
Η πόρτα ανοιγμένη... Μη φύγεις!

Όταν όλα θα μοιάζουν μ’ απάτη
Μείνε φως μου και γίνε αγάπη!..

Η νύχτα στεγνώνει
Δες, είμαστε μόνοι
Πνιγμένα τ’ αστέρια
κι ανάποδοι οι δρόμοι
Μη πας θα πονέσεις
Μη πας δε θ’ αντέξεις
Στη στάχτη μη τρέξεις με άδεια τα χέρια
Μη κάνεις ταξίδια σε γκρι καλοκαίρια
Κρυώνω... Φοβάμαι... Που πας και που πάμε;
Ανάσες στο πιάτο
Δυο μέτρα απ’ το πάτο
Πεθαίνω... Σκοτώνω... Με θες σε πληγώνω
Το «Α» ραγίζει
Το «Ω» κερδίζει
Πεινάω... Γερνάω... Στο σπίτι γυρνάω
Και φτιάχνω σκοτάδι
Θα φάμε σε λίγο
Με πνίγεις. Σε πνίγω. Βουλιάζω. Τρομάζω
Πουλόβερ αλλάζω «ΣΕ ΘΕΛΩ» φωνάζω
Κανείς δε μου ανήκει
Κανείς δε σου ανήκει
Η πόρτα ανοιγμένη... Μη φύγεις!

Όταν όλα θα μοιάζουν μ’ απάτη
Μείνε φως μου και γίνε αγάπη!

Με θέλεις γενναίο
Αργά καταρρέω
Γραφείο και σπίτι,
βαθιά μου μια λύπη
Η ανάσα μου λείπει
Κανείς πια για μένα, κανείς πια για σένα
Η πόρτα ανοιγμένη... Μη φύγεις!