Είναι ακόμα ένα τραγούδι,
άλλη μια πέτρινη γραφή,
στα ανοιχτά της Σαντορίνης
μια ασημένια αστραπή.
Κλεισμένοι σ’ άπειρους καθρέφτες
στέκονται μάγοι και σοφοί.
Πώς να νικήσει ένας ήχος
ετούτη τη βαθιά σιωπή;

Όταν δεν έχω τι να πω, σκέφτομαι εσένα
Κλείνω τα μάτια και βουτάω στο κενό
Θυμάμαι κάποτε γελούσα σαν εσένα
Έλα για λίγο στα όνειρά μου να σωθώ

Είναι ακόμα ένα τραγούδι,
άλλη μια δυνατή βροχή
Ψάχνει για όραμα στο κρύο,
ψάχνει για νόημα και ζωή
Στα ηφαίστεια, στα βουνά, στα δέντρα,
σ’ αυτούς που `χουν θυσιαστεί.
Όμως ποιος θέλει να μιλήσει,
σ’ ετούτη τη βαθιά σιωπή;