Τ’ άγρια πουλιά τα ημερεύω,
όλο για σένα τους μιλώ και τα μαγεύω.

Τ’ άγρια πουλιά τα ημερεύω,
με τα σπασμένα μου φτερά τα συντροφεύω.

Όμως τι κρίμα, που δε μάγεψα κι εσένα,
τι κρίμα που δεν άγγιξα της τρέλας σου το αγρίμι,
κι έγινε η αγάπη, η αγάπη, ένα συντρίμμι,
σημάδι που χαράχτηκε στην πιο βαθιά μου μνήμη.

Τ’ άγρια πουλιά ρωτούν τη νύχτα,
με ποιο τραγούδι να ξορκίζεται η πίκρα.

Τ’ άγρια πουλιά στο πέταγμα τους,
αναστενάζουν μες απ’ το κελάηδημα τους.

Όμως τι κρίμα, που δε μάγεψα κι εσένα,
τι κρίμα που δεν άγγιξα της τρέλας σου το αγρίμι,
κι έγινε η αγάπη, η αγάπη, ένα συντρίμμι,
σημάδι που χαράχτηκε στην πιο βαθιά μου μνήμη.