Πάνω σε τοίχους συνθήματα αφήνεις
τις νύχτες να σου κάνουν συντροφιά
Σε Ιλλυριούς μεθόριο δανείζεις
καμένη γη και άπαρτη καρδιά
και τη ζωή σου σαν ψέμα αποστηθίζεις

Στο κάτω μέρος δηλώθηκες σαν χτίστης
και επιτάσσεις απόδημες ψυχές
Σε άσπρες ώρες παραμυθάς και μύστης
με τη φειδώ μοιράζεις ενοχές
και οξειδώνεις το σίδερα που χτίζεις

Κάνεις κοιτώνα τις γειτονιές των πόθων
το μαύρο άστρο σε ακολουθεί
κι όλο διψάς στην Πλατεία Τεθνεώτων
ηλεκτρική βροχή σ’ ακολουθεί
ως κλειδοκράτορα όλων των απόντων

Έχεις χαράξει τον ήλιο με το νύχι
πάνω στα στέκια της συγκομιδής
κι όλο σηκώνεις τ’ αδιάβατα στου τείχη
στέρφο το κλάμα στα δίχτυα μιας ωδής
Στην Ανθηδώνα ναυάγησες την τύχη.