Τρία ῾πὸ τὰ πολλὰ θεριά, ἁπού ῾βγαλεν ἡ φύση
ἢ πῦρ, γυνή, ἢ θάλασσα θὰ σὲ κατανικήσει.

Εἶδα ῾να ὄφι πύρινο νὰ μὲ περικυκλώνει,
κι ἕνα μπεντένι ὑδάτινο νὰ μοῦ κοντοσιμώνει.

Κι εὐθὺς ἀνασυντάχτηκα νὰ τ᾿ ἀντιμετωπίσω·
θάλασσα πάνω στὴ φωθιὰ προσπάθησα νὰ ῥίξω.

Καὶ σὰν ἀρχαιοέλληνας, φίλος τοῦ Ποσειδῶνα,
ἐδάμασα τὰ κύματα καὶ τα ῾στρεψα στὴ φλόγα.

Κι ἐνῷ φαινόμουν νικητὴς μὲ λάφυρα στὸν ὦμο,
μία γυνὴ ἐπάντηξα, σὰ γύριζα στὸ δρόμο.

Νίκησα θάλασσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μιά, φωθιὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη,
ὅμως μὲ ἕνα θηλυκὸ ποιὸς πάει νὰ τὰ βάλει;

Κι ἔγινε μάχη ἄνιση καὶ χαλασμὸς Κυρίου,
ἀπόρθητ᾿ ἀποδείχτηκε σὰν κάστρο Βυζαντίου.

Εἶχε τὰ σκῆπτρα τσ᾿ ὀμορφιᾶς καὶ γέμισέ με πάθος,
φωθιοθαλασσονικητὴς ἔχασα κατὰ κράτος.