Νύχτα που πέφτει η πάχνη από τ’ αστέρια
τρέχει να κλέψει ο νέος την καλή του
και μόνο τότε κλέφτης δε λογιέται
μα λένε ο έρωτας πως κλέβει τη ζωή του.

Λαμπρό μαργαριτάρι στο περβόλι
μα εγώ περνώ, κοιτώ και δε με βλέπει.
Πες του να στρέψει αντίθετα το βλέμμα
αυτός ο κάποιος άλλος που τη θέλει.

Εγώ τον πολεμώ με το σπαθί μου
γιατί σε μένα η μάνα της την τάζει.
όμορφη κόρη κοντυλογραμμένη
με ζάχαρη και κρέμα ζυμωμένη.

Ευλογημένη κι η γλυκιά σου μάνα
με πόση τέχνη σου `δινε το γάλα.
Στο στόμα φύλαξέ το, μην το χύνεις
με το φιλί που δίνεις στάλα στάλλα...

Ωραία που κι αν τον ήλιο παραβγαίνεις
παιγνίδια όλο νάζια μη μου κάνεις
μήτε κι αν θες λεμόνι να με στίψεις
μα κι ούτε πορτοκάλι να με χάψεις.