Ίσως στρατιώτης να `μαι πολέμου αγνώστου,
κι όσοι στολή φοράμε με άστρο του νόστου,
λες και πίνουμε πιο `κει,
καπνό, φτηνό, χακί.

Τρύπια η ζωή κουβέρτα, κι όσο μαντάρεις,
κάπου ξηλώνει αβέρτα, κλαις να ρεφάρεις,
πώς αλλιώς να κοιμηθείς;
Με τ’ όπλο του ο καθείς.

Πάντα του ανθρώπου η μάχη, λάσπη κι ελπίδα,
κι όμως φυτρώνει στάχυ στ’ όνειρο που είδα,
κι ας μου δώσαν για φιλί,
σφουγγάρι και χολή.

Αχ, χιονίζει απόψε, κι η καρδιά ματώνει,
πες μου τραγούδι απόψε, που το πάνε οι πόνοι,
έλα, το αχ μου κόψε,
να τελειώνει...