Κάθε φορά που θα `ρθω, θα `ρθω στο νησί
που ανέμοι το χτυπούν σκληρά όλο το χρόνο
υπάρχει πάντα κάτι τόσο- τόσο απλό
που μόνο εδώ το βρίσκω πάλι, εδώ μόνο.

Τις νύχτες της παρέας με γλυκό κρασί
πάνω στη χώρα ή κάτω- κάτω στο λιμάνι
βλέπω ξανά όλα τ’ αστέρια καθαρά
σρον ουρανό χιλιάδες πάνε πυροφάνι
ναι, στον ουρανό χιλιάδες πάνε πυροφάνι.

Στην μεγάλη την πόλη, την απάνθρωπη όλοι
δεν τα βλέπουμε πια τ’ αστεράκια ψηλά
με σκυμμένα κεφάλια, ναυαγοί στα μπουκάλια
πες μου τι ψάχνουμε τρελοί μες στα τυφλά
και πόσα χάνουμε, πόσα πολλά.

Μη μου κλείνεις τα μάτια με τα χέρια
σ’ αγαπάω, μα πάω να δω τ’ αστέρια.

Και τι αστέρι θέλεις πια να γεννηθεί
σ’ αυτή τη γη που `χει χωρίσει από τη φύση
ποιά λάμψη να `χει έλα πες μου και ποια αντοχή
που να μπορεί τον ψεύτη χρόνο να νικήσει.

Πάνω στην τρεις φορές καμμένη ετούτη γη
που ούτε ουρανό ούτε μια θάλασσα δε βλέπει
που η αγάπη περιμένεις να καθρεφτιστεί
που προσευχή και θαύμα-θαύμα να επιτρέπει
που προσευχή και θαύμα-θαύμα να επιτρέπει.