Σα σπίρτο πάνω απ’ τη βενζίνη,
σαν ακροβάτης στο ξυράφι,
νόημα στη ζωή μου δίνω
στο βούρκο ψάχνοντας χρυσάφι.

Σαν πελεκάνος ερημίτης,
σαν της ξερολιθιάς χορτάρι,
πάντα παλεύω και φυτρώνω
στη χέρσα γη, φρέσκο κοκάρι.

Στα σκοτεινά σκυφτός βαδίζω,
ο αλήτης με παραμονεύει,
μέσ’ στο στερνό μου καταφύγιο
να με τσακίσει με γυρεύει.

Σαν ηλιαχτίδα που τα βάζει
με την αντάρα του χειμώνα,
σαν τα βουνά που στέκουν όρθια,
πάντα περήφανα και μόνα.

Σαν προσευχή σ’ άδειο ξωκκλήσι,
σαν ξεφτισμένο εικονοστάσι,
ποιος θα `ρθει να με λειτουργήσει
και ποιος ξανά θα με γιορτάσει.

Στα σκοτεινά σκυφτός βαδίζω
κι ο κόσμος μου τ’ απαγορεύει,
να βρω και να αιχμαλωτίσω
μιαν ομορφιά που ζητιανεύει.

Σαν αετός με μια φτερούγα
και σαν αμάνικο μαχαίρι,
δίχως λιμάνι, σαν καράβι
και σα ληστής χωρίς λημέρι.

Σαν στρατιώτης δίχως όπλο
πρώτη γραμμή, πρώτη σειρά,
κάνω τη στέρησή μου γέλιο,
την ανημπόρια μου χαρά.

Στα σκοτεινά σκυφτός βαδίζω,
χρόνια και χρόνια στην καβάντζα,
με ρίχνουν στου κακού την τρύπα
και στα σαράβαλα τα ράντζα.

Στα σκοτεινά σκυφτός βαδίζω,
πουλάω κορμί χωρίς πελάτη,
οι άγγελοι με προσπερνάνε
κι ο Χάρος με χτυπάει στην πλάτη.