Ροκανίζω λεπτό, λεπτό, με τα δόντια του λύκου
αυτή την ψεύτικη, αυτή την τρύπια σου αγάπη
που στο σκοτάδι με βύθισε.

Ξεχασμένος σε μια γωνιά σαν σπασμένο παιχνίδι
μετρώ με νότες, μετρώ τους λόγους που είχες
για όσες γκριμάτσες, στημένες παρλάτες μου είπες,
για όσα ψέματα μου πούλησες.

Ξέρω πως κυνήγησες με πέτρες,
τον ήλιο ως τη δύση του,
ξέρω πως μου έκλεψες
όλα τα μήλα απ’ τον κήπο μου.

Ροκανίζω λεπτό, λεπτό, με τα δόντια του λύκου
αυτό το ξύλινο, αυτό το ξύλινο πόδι
που για αγάπη μου χάρισες.

Καθισμένος σε μια γωνιά, πληγωμένο αγρίμι,
μετρώ τις μέρες , μετρώ τις νύχτες με οδύνη,
μετρώ με πόνο, μετρώ το χρόνο που σβήνει,
κάθε σημάδι που άφησες.

Ξέρω πως κυνήγησες με πέτρες,
τον ήλιο ως τη δύση του,
ξέρω πως μου έκλεψες
όλα τα μήλα απ’ τον κήπο μου.