Παραπονιέσαι δε σ’ αγαπάω
και πιάνεις φίλους μας κοινούς να τους τα πεις.
Και δε μιλιέσαι που σου μιλάω,
στη μοναξιά ψάχνεις διέξοδο να βρεις.

Τι φταίω εγώ που δεν μπορείς τα αυτονόητα να δεις,
τι φταίω εγώ που σ’ αγαπώ και δεν το βλέπεις;
Κάνω για σένα ό,τι μπορώ, μα έρχονται ώρες που απορώ
μήπως δεν ξέρεις ν’ αγαπάς ή δεν αντέχεις.

Παραπονιέσαι ότι σου λείπω
κι ότι αυτό καθόλου δε μ’ απασχολεί.
Ό,τι κι αν κάνω δε σου το κρύβω,
τι άλλο θέλεις από μένα πιο πολύ;

Τι φταίω εγώ...