Όταν μπορεί αυτός, μπορεί να βγούμε,
σ’ ένα κενό αγάπης αιωρούμαι,
να μείνω ή να φύγω,
ακροβατώ σε τεντωμένο νήμα,
είναι καιρός για το μοιραίο βήμα,
να μείνω ή να φύγω,
κάτι για ισότητα και νέους νόμους,
νιώθω το χέρι του βαρύ στους ώμους,
να μείνω ή να φύγω.

Αρσενικό, λοιπόν, ως εδώ,
κλείνω στα μούτρα του την πόρτα,
φεύγω, ποιος, ε και, βαρέθηκα πια,
δεν αντέχω, ως εδώ.

Το ραντεβού το ακυρώνει,
ο εγωισμός μου γυναικεία σκόνη,
να μείνω ή να φύγω,
να `μαι ντυμένη, μακιγιαρισμένη,
κι έξω, ένας κόσμος να με περιμένει,
να μείνω ή να φύγω,
όταν μπορεί αυτός, μπορεί να βγούμε,
αφού το θέλει ν’ αναμετρηθούμε,
να μείνω ή να φύγω.

Αρσενικό, λοιπόν, ως εδώ,
κλείνω στα μούτρα του την πόρτα,
φεύγω, ποιος, ε και, βαρέθηκα πια,
δεν αντέχω, ως εδώ.

Είναι καιρός για το μοιραίο βήμα.

Αρσενικό, λοιπόν, ως εδώ,
κλείνω στα μούτρα του την πόρτα,
φεύγω, ποιος, ε και, βαρέθηκα πια,
δεν αντέχω, ως εδώ.