Για τίποτα δε φταίξαμε εμείς, για όλα οι άλλοι φταίνε
φταίει κι ο δρόμος κι ο γιαλός που `ναι στραβός
κι αυτός ο έρωτας που καίει, φταίει.
Όταν βουλιάζουμε στις λάσπες, στα νερά
φταίει η βροχή που πέφτει και μας πνίγει.
Στην εθνική οδό πεθαίνεις ξαυνικά,
φταίνε οι άλλοι που τρέχουν μανιασμένα
φταίει κι η πατρίδα σου που δε σε αγαπά
φταίει κι ο Θεός σου που δεν νοιάστηκε για σένα.

Βρίζεις, προσεύχεσαι, φτύνεις στον κόρφο σου
φταίει η τύχη σου για ό,τι συμβαίνει
πετάς τα λάθη σου στον διπλανό σου
κι έτσι τη βγάζεις, φουκαρά μου, καθαρή.
Φταίνε τα ζωδια, φταίνε κι οι πλανήτες
φταίνε οι καθρέφτες, αυτοί είναι οι ψεύτες.
Δε φταις που γέρασες και τη ζωή προσπέρασες
κάπου ξεχάστηκες, εσύ δε φταις.
Φταίνε οι μαύρες γάτες, για όλα φταιν’ αυτές.

Όταν η υγεία σου δεν πάει καλά, παρακαλάς τον άγιο τάδε να σε σώσει.
Γυρνάς νωρίς μια μέρα απ’ τη δουλειά
κι έχει ο κουμπάρος τη γυναίκα σου ζαβώσει.
Δε φταις εσύ, φταίει που δε σχόλασες αργά
κι αυτή η μοίρα που θέλει να σε λιώσει
τα καλοκαίρια που έχουν ζέστη και φωτιά
τα όνειρά σου που φεύγουν με καμιόνια
τα κρύα βράδια του χειμώνα φταιν’ κι αυτά
που δεν περνάν κι η μοναξιά μοιάζει αιώνια.