Στο κενό, στο γυαλί, πορσελάνη θολή
Η διπλή σου σιωπή, μαντεμένια σιωπή,
Αντιδρά σαν ανταύγεια,
Σε κόκκους κρυστάλλου κρυμμένη
Περιμένει να μπει, σ’ ένα άδειο κορμί
Που ναι πάντα εκεί, στο κενό, στο γυαλί,
Και μετράει με κλεψύδρα, την άμμο που του
απομένει

Μολυβένια γιατί, με ρωτούν το πρωί
Αν στα μέσα μου ζει, το μωρό που απορεί
Ξενυχτάει, αγαπάει, εμπιστεύεται και περιμένει
Ένα αχ, ένα μη, ένα βήμα πιο κει
Μια λεπίδα γυμνή, μια ελπίδα φτηνή
Στα κρυφά, στα λαθραία, στο κλικ του διακόπτη αναμμένη

Αν εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι εσύ
Τότε ποιος μου την έχει στημένη
Έχεις κάτι να πεις ή απλά προσπαθείς
Να με πείσεις πως είμαστε ξένοι

Αν εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι εσύ
Τότε ποιος το χορό θα μου δείξει
Έχεις κάτι να πεις ή απλά προσπαθείς
Να χρεώσεις στην μέρα μου θλίψη

Η φωνή σου μεστή, αφημένη ζεστή
Περιγράφει αργά, θηλυκά πρωινά
Μες την κάψα του νου, του κορμιού
Την απρόβλεπτη πλήξη
Σαν Μεσσίας σωστός, τόσα χρόνια τυφλός
Ζωγραφίζει το φως, κοίτα, μένω γυμνός
Δυτικά της καρδιάς μου, με βλέπω ν’ αντέχω
Τη σήψη

Βαποράκι εσύ, διαμαντένιο νησί
Σε κοιτάζω νωθρή, παγωμένη, υγρή
Ν’ ακουμπάς τη ζωή
Στης θαλάσσιας χελώνας τη λύπη

Ξενυχτάς, απορείς, νιώθεις, πάντα ν’ αργείς
Κι η στεριά μια στιγμή, ξεμακραίνει τυφλή,
Σε ανάποδο ζουμ η εικόνα παγώνει την πλήξη

Αν εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι εσύ
Τότε ποιος μου την έχει στημένη
Έχεις κάτι να πεις ή απλά προσπαθείς
Να με πείσεις πως είμαστε ξένοι

Αν εγώ είμαι εγώ και δεν είμαι εσύ
Τότε ποιος το χορό θα μου δείξει
Έχεις κάτι να πεις ή απλά προσπαθείς
Να χρεώσεις στην μέρα μου θλίψη

Αν εγώ είμαι εγώ