Σαν μηχανή καμμένη είναι το μυαλό μου,
πάνω σ’ εσένα κολλημένο το εγώ μου,
πάνε δυο μήνες τώρα που `μαι μακριά σου
και προσπαθώ να διώξω τη σκιά σου.

Πες μου, γιατί ρωτάς για μένα
και με γυρνάς στα περασμένα,
αδιαφόρησε, σου λέω, για να ζήσω,
πες μου, γιατί ρωτάς για μένα
και με γυρνάς στα περασμένα,
θέλω από `σένα τώρα εγώ να ξεκολλήσω.

Δεν λειτουργώ, έχω καεί,
θέλω να βγω απ’ τη δική σου φυλακή.

Σαν τη σιωπή που με τρομάζει στο σκοτάδι
και σαν ζητιάνος που ζητάει ένα χάδι,
πάνε δυο μήνες τώρα που `μαι μουδιασμένος,
να προχωρήσω προσπαθώ απελπισμένος.

Πες μου, γιατί ρωτάς για μένα
και με γυρνάς στα περασμένα,
αδιαφόρησε, σου λέω, για να ζήσω,
πες μου, γιατί ρωτάς για μένα
και με γυρνάς στα περασμένα,
θέλω από `σένα τώρα εγώ να ξεκολλήσω.

Δεν λειτουργώ, έχω καεί,
θέλω να βγω απ’ τη δική σου φυλακή.